intihar etmek istemek

ne suretle??

întíhar hârâmdį bïz de sùrâtïmízì aśtīk

şuan sol freme nin rezilliği yüzünden beynimde oluşan parlak fikir. (bkz: modları göreve davet ediyorum)

Hayatımın en kötü dönemlerini geçiriyorum. Bazen kendime intihar etmemek için neden arıyorum bulamıyorum. Ama 7 yaşında olan ve hiç büyümeyen çocuk ruhum ölmek için çok küçüğüm diyor.

bu bir çözüm değil sorun oluşturur, çevrene,ailene.

herkesin dönem dönem geçirdiği düşüncelerden biridir , bazen bende düşünüyorum ama sonra aklıma 7 yaşında ki kardeşim geliyor sonrasında bensiz ne yapacak diye düşünmeye başlıyorum

Bir psikolojik danışman olarak şunu dile getirmek istiyorum. İntihar etmek istediğini söyleyen bu düşünceyi diğer kişilerle paylaşan bireyler aslında kendilerine yardım edilmesini ve fark etmelerini istiyorlar. Bunun dışındaki intihar vakaları çok ani gelişiyor. Genelde karar verdiklerinde hızlı bir şekilde gerçekleştirirler. Şimdi bir birey olarak düşüncelerimi yazacağım. Benim de intihar düşüncelerim çok fazla olmuştu. Şimdi fark ediyorum da gerçekten ailemden sevdiğim arkadaşlardan bunları anlatarak yardım istemişim yanımda olmalarini istemişim. En çok beni anlasınlar istemişim. 25 yaşındayım hala intihar düşüceleri beni yokluyor.( Devamını yazmaya modum yetmedi ya.) 🤣

zamanında çok istemiştim fakat başarısız oldum sadece bayılmıştım. sonra dedim ki demek ki daha yaşayacaksın. keşke ölseymişim

Ama ölmek istemiyorum

Kafasında intihar düşünceleriyle uyuyup intihar düşünceleriyle uyanan arkadaşlara söylüyorum Bakın intihar etmek bir çözüm bir kurtuluş değil tamamen ruhsal bitkinliginizden kaçmak istemeniz Bu anlasilmadiginizi düşünmek,sevilmediginizi düşünmek,kimsenin sizinle arkadaş olmak istemediğini düşünmek yada ailevi sebebler. Ama bilinki eğer siz yoksanız neyin bir kıymeti var ? Siz yoksanız ailenizin arkadaşlarınızın yada değer verdiğiniz diğer şeylerin ne önemi var ? Bu dünyada insanın kendinden daha değerli ve daha önemli biseyi olabilir mi ? O yüzden kendi kendinizle vakit geçirip kendiniz için biseyler yapın bırakın başkalarının sizi anlamak istemesini siz kendinizi anlayıp sevin yeter gerisinin bir önemi yok.

Ara ara beni yoklar bu düşünce, sonra neşeli bayram günlerini düşünürüm. Oranın neşesini sikip atacağımdan, ailemin huzurunu bozacağımdan eminim. Uzun süren yas yılların verdiği güzel akrabalık ilişkilerinde kopukluk, kötü dedikodular. Öldükten sonra banane diyebilirim ama ailemin bunlara yaşamaya hakkı olmadığını düşünüyorum. Halihazırda hayata dair bir umudum bir beklentim yok. Yaşamımın itekaka gittiğini ve çok ivmelenen bir hayat sürmeyeceğimin farkındayım. Zengin olmak işimde başarılı olmak gibi hedeflerim yok istemiyorum. Sadece huzur istiyorum ve sessizlik.. O yüzden anca bu fikrimi gerçekten kimsenin üzülmeyeceğinden emin olduğum bir zaman gerçekleştirebilirim. Bu süreçte önüme ne konursa onu yaşayacağım..

düşünmek ile eyleme geçirmesi çok farklıdır, intihar düşüncesi hiç gitmez ne zaman tökezlesen geri gelir, ama intihar eylemi öyle değildir bir anda her şey yerli yerindeyken iyiye giderken yada alışamadığın bir hayatta uzun uzun düşünmeden yaparsın eline alırsın ipi atarsın yada pencereden zıplarsın ama düşünmezsin düşünyorsan intihar etmezsin.

Bu hayatta düşüneceğim en son şey intihar etmekti. İstismara uğrayana kadar. Sevdiğim birinin duygularımdan yararlanarak beni kullanması travmasını aşamıyorum. Kendimi hep güçlü kadın olarak görürdüm ama artık bedenimden ve ruhumdan nefret ediyorum. İğrenç bir adama aşık olup hayatımın için geçtiğim için, tüm ödün vermeler için kendimden nefret ediyorum. İlk başta kendimi öldürme olarak planladığım şey daha sonra kendimle beraber o şerefsizi de öldürmek olarak şekillendi ama yapmadım tabii. yapamadım değil yapmadım. çünkü çok fırsatım olmuştu. şimdi uyku hapı almadan tek bir gece uyuyamıyorum. ve biri iyi niyetle de olsa koluma dokunduğunda bile irkiliyorum. kimseye güvenemiyorum artık ve çok mutsuzum. belki mutsuzluğumu aşarım diye buraya kayıt oldum ama bir çoğunuzun yazdığı yazıları okuyunca yalnız olmadığımı hissettim. aynı şeyleri yaşamamış olsak bile hepimizin bir dönüm noktası olmuş. bir gün tekrar eski neşeme kavuşur muyum yoksa kendimi bir yerden aşağı mı atarım bilmiyorum

intihar psikolojisine girmiş birine arkada bıraktıklarınızı düşünün, empati yapın demek kadar saçma bir şey yok. kişi kendi hayatından vazgeçiyor, farkında mısınız?

Şurada yazan teselli cümlelerinden hiçbirini ciddiye alamıyorum gerçekten. Boşa gidiyo yazılarınız. İntihar etmek isteyen adama kendini düşün demek nedir ya? Adam kendinden vazgeçmek istiyor zaten. Ailenizi düşünün ve empati kurun mu? Çok iyi motivasyon. Ailemi düşünsem onlar için çabalardım zaten, demek ki o da yetersiz gelmeye başlamış. İntihar isteği bir sorunla ortaya çıkmaz bu arada, devam etmek için sebebiniz ve motivasyonunuz kalmadığında intiharı istersiniz. Ben de teselli vereyim o zaman. Hayat çok garip zamanlarda sizi değişik yönlere sokar. Ne zaman bir kırılma noktası yaşayacağınızı bilemezsiniz. O yüzden yine hobi olarak intiharı isteyin ama kendinize biraz zaman verin. Belki yaşamak için vazgeçemeyeceğiniz bir sebep bulursunuz. Ayrıca bu vakte kadar emek verdiniz. Oyunun sonunu görmek istemez misiniz?

Herkes hayatında en az bir kez bunu aklından geçirmiştir. Ben de ergenlikte düşünürdüm ama iyi ki böyle bir hata yapmamışım. Yaşamak her şeye rağmen çok güzel ve ömür çok kıymetli. Kendimi sevdiğim kadar hayatımda ki insanları da seviyorum ve onları üzmek istemem. En önemlisi de hikayemin devamını merak ediyordum ve halen ediyorum.

intihar etme mevzusunu lise 3'ten beri adeta bir takıntıya çevirmiştim ve bu dönem 7 sene sürdü. bazı zamanlar olurdu her sabah her akşam ölmek için dua ederdim, aslına bakarsak bu sürecin yarısında ergenliğimdeydim. hayatı anlamlandırma, kendimi tanıma ve bu dünyada kendime ait bir yer bulma çabasındaydım. ama son 3 sene için bunu söyleyemeyeceğim, 20 yaşımdan sonra bu umutsuzca çırpınış, anlaşılma çabam gitgide sönmeye başladı. artık birilerine sesimi duyurma ya da kurtarılma peşinde değildim yalnızca yokuş aşağı giden hayatımı sonlandırmak istiyordum. bunda çocukluktan beri olan kaygı bozukluğu hastalığımın da büyük etkisi var. bir zaman sonra kendimi uyumsuz ve defolu görmeye başladım, ben yaşamaya müsait olacak bir beyinle yaratılmamışım diyordum, şaka değil harbi böyleydim. aynı zamanda buna psikolojide kusurluluk şeması adı altında bakıyorlar. kaygı bozukluğumla birlikte kendi gözümden kendimi görüşüm tam bir felaketti, insanların beni gerçekten tanıyınca nefret edeceğine adeta emindim. bu süreçte intihar etmek istiyordum veyahut sürpriz bir şekilde mevlanın camı almasını istiyordum evet, ama aynı zamanda yaşamak için tutunacak bir dal da arıyordum. intihar umut bittiğinde başlıyor zaten. buradaki kilit nokta şu, arayış ve anlamlandırma çabası. bu çaba içinde çok debelendim, psikoloğuma bundan bahsedemedim çünkü benim için bana dair olan her şey gibi ölme isteği de utanç vericiydi. psikiyatristime yüzeysel olarak bahsettim, zira verdiği ilaçların işe yaramasına ihtiyacım vardı. bir gün bundan arkadaşıma bahsettim, bana "mücadele etmelisin." dedi. "seni hiç mücadele etmiyorsun, sıkıya gelemiyor musun?"dedi. benim gibi intihara meyilli arkadaşları olan insanlar, evet tam olarak bu cümleyi bize kurmamalısınız. bende çok büyük yarası oldu bu sözün, zira her gün zihnimle, kendimle mücadele içindeydim. yaşam savaşıydı gözümde. şimdi bakınca bunun pasif bir direniş olduğunu görebiliyorum ama o kafadaki adama bunu söyleyemezsiniz, yemez. çok şükür bu takıntılı kafadan çıkıp ufak ufak kendime gelmeye başladım. artık yaşamak için bir sebep bulmaya çalışmıyorum çünkü yaşamayı zaten sevmeye başladım. annem ve babam çok kafa dengi insanlar ve onlarla konuşmayı seviyorum, beni her an değerli hissettiren bir dostumv ar. maddi manevi yanımda olan abim ve anneannem var. okuduğum bölümden nefret etsem de yeteneğimin olduğu alanlar var, bu alanlarda çalışabiliyorum. beni mutlu eden ve rahatlatan fix durumlar var, konfor alanımda beni gevşeten aktiviteler var. ve en güzeli de artık kendimi bir tuzağa takılı kalmış ve ölmek suretiyle hemen bu tuzaktan kurtulmak isteyen bir fare gibi de hissetmiyorum. sanki diğer tarafta yoklama varmış gibi triplere girmiyorum, şükür edeceğim şeyleri söylemek beni mutlu ediyor. hala sorunlarım var, orada yanı başımdalar. ama her gün bunalrla mücadele etmenin yeni yollarını keşfediyorum, kafamı ölüm fikrine sabitlemiyorum. en zoru o tek bir noktaya kilitlenmiş adeta kapana kısılmış ruha halinden çıakrma aşaması. sonrasında insan kendi küçük hayatının kahramanı olduğunu keşfetmeye başlıyor. bu kolay değil, zor ama ben yaptıysam herkes yapar. (#4378732) burada dediğim gibi aceleye gerek yokmuş, hayattan öğreneceğimiz daha çok şey var.